Ο ήχος των λέξεων
Είμαι μεγάλη για να με τρομάζουν οι λέξεις. Άλλωστε, τις έχω αγαπήσει από παιδί. Τότε που τα κυριακάτικα πρωινά τρέχαμε, η αδελφή μου κι εγώ, στο κρεβάτι των γονιών απ’ τα χαράματα για ν’ ακούσουμε μια ιστορία.
Όχι. Δεν ήταν παραμύθι, ούτε δουλειά της φαντασίας των μεγάλων όσα λέγονταν. Ήταν η δική τους προσωπική ιστορία. Μικρά και μεγάλα στιγμιότυπα που τους είχαν καθορίσει, που τους είχαν αποτυπωθεί στη μνήμη, ως αξιόλογο βίωμα. Όλα είχαν νόημα κι αλήθεια. Ήταν συνοπτικά κι ενδιαφέροντα. Είχαν μουσικότητα, εκείνη που πήγαζε από τον ήχο της εκφοράς του λόγου από τη μαμά και τον μπαμπά.
Μας έδιναν την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε καλύτερα, να τους αγαπήσουμε απεριόριστα. Ήταν υπέροχο που ήθελαν να μοιραστούν μαζί μας κάτι που ίσως άλλοι το συζητούσαν μόνο με ενήλικες. Αγαπούσαμε αυτή τη διαδικασία ακόμη και τις επαναλήψεις της και συμπληρώναμε τις λεπτομέρειες που είχαν διαφύγει.
Ποτέ δε θα ξεχάσω το όμορφο αυτό συναίσθημα. Μεγαλώνοντας, αναζητούσα τις ρίζες της ειλικρίνειας και της επικοινωνίας σ’ ό,τι έκανα. Διαβάζοντας εκατοντάδες βιβλία και ακούγοντας τις ιστορίες άλλων τόσων ανθρώπων που ένιωθαν ότι μπορούσαν να μου εκμυστηρευτούν σχεδόν τα πάντα, σας μιλώ σήμερα για την ευλογία της αυθεντικής εξιστόρησης. Για την προσωπική ιστορία που διατυπώνεται αυτούσια, ως καταγραφή και κληρονομιά, στη ζωή των παιδιών.
Οι αγωνίες για να διδάξουμε, να υποδείξουμε, να χαρούμε μαζί τους, να καλλιεργήσουμε, να μοιραστούμε συναισθήματα και σκέψεις είναι πολλές. Σα να μην φτάνει ο κόπος όλων αυτών, έρχεται κι ο χρόνος να σφίξει το λαιμό κι όλο να περιορίζεται. Φτάνουν και οι φυσικές αντοχές στα όρια. Αν αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που εκτιμούν τα παιδιά στη συντροφιά των παππούδων και των γιαγιάδων καταλήγουμε εύκολα στο συμπέρασμα, ότι εκτός από το υλικό στοιχείο της εκπλήρωσης των επιθυμιών, είναι και η αναδρομή σε αυθεντικές ιστορίες. Μεγάλη η ικανοποίηση στο άκουσμά τους κι η περιέργεια άλλη τόση.
Όταν μιλάμε για σεβασμό, αν επιδιώκουμε κατανόηση, αλληλοβοήθεια, ανιδιοτελή αγάπη, πρόοδο προσωπική και επαγγελματική, χρειαζόμαστε αληθινά στηρίγματα ζωής και πρόσωπα ικανά να γίνουν πρότυπα στο δύσκολο δρόμο της ζωής. Ο λόγος και η αφήγηση έχουν τη δύναμη, εκτός από τη δημιουργία ολογράμματος, να ανασυντάξουν εποχές, να εγκλωβίσουν ανέπαφες μυρωδιές, ήχους, χρώματα.
Όλα αποθηκευμένα στο ιδιαίτερο εσωτερικό αρχείο του καθενός από εμάς, έτοιμο ν’ ανασυρθεί ανέπαφο όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Μιλώ για τον εαυτό μου, αφηγούμαι στα παιδιά μου χαρακτηριστικές στιγμές και βιώματα, εγείρω λόγους ουσιαστικής επικοινωνίας. Κανείς άλλος δεν μπορεί να μιλήσει καλύτερα για μένα. Κανείς δεν γνωρίζει το βάθος των συναισθημάτων και τη μεταγνώση που αποκόμισα από χίλια τόσα που έμαθα. Ένας πλούτος ικανός να γεμίσει τα κενά της σιωπής και της αμηχανίας μεταξύ των γονέων και των παιδιών.
Χωρίς να ωραιοποιώ, να μεγεθύνω, να αποκρύπτω, να αδικώ, να κρίνω. Μόνο να αναστοχάζομαι από την ασφάλεια της χρονικής απόστασης και το ξεκαθάρισμα κάθε νεφελώματος. Ν’ αφηγηθώ με την εμπειρία των χρόνων και της όποιας προσωπικής αλήθειας.
Μαγικές στιγμές, οι οποίες αν δεν αξιοποιηθούν χάνονται με τον καιρό. Κάθε λεπτό που περνά μοιάζει δυσαναπλήρωτο και τελικά είναι.
Καλή αφήγηση.
Δρ. Μαρία Γκούσια – Ρίζου